Η παρούσα αρχιτεκτονική μελέτη προτείνει οκτώ τυπολογίες για τη δημιουργία τυποποιημένων μονάδων κοινωνικής κατοικίας. Πιο συγκεκριμένα, προτείνεται να κατασκευαστούν ενοικιαζόμενα δωμάτια, διαμερίσματα και κατοικίες διαφόρων τύπων, με σκοπό να καλυφθούν οι στεγαστικές ανάγκες κυρίως των οικονομικά ασθενέστερων κοινωνικών στρωμάτων. Βασικός στόχος της σχεδιαστικής πρότασης είναι η δημιουργία πολλαπλών μονάδων κατοικίας, οι οποίες να μπορούν να χρησιμοποιηθούν, είτε ως μόνιμη κατοικία, είτε ως παραθεριστική κατοικία, για λαϊκές οικογένειες και εργαζόμενους με χαμηλά εισοδήματα.

Ο τύπος Α προτείνει τη δημιουργία διαμερισμάτων δύο υπνοδωματίων, τα οποία αναπτύσσονται σε σειρά. Συγκροτούνται, έτσι, γραμμικές πολυκατοικίες, οι οποίες στραμμένες προς τον άξονα ανατολή-δύση διατάσσονται η μία πίσω από την άλλη, αφήνοντας μεγάλους ελεύθερους χώρους μεταξύ τους. Ο τύπος Β αποτελεί παραλλαγή του τύπου Α, προτείνοντας διαμερίσματα με ελαφρώς μεγαλύτερες διαστάσεις και ένα επιπλέον υπνοδωμάτιο προς τη νότια πλευρά. Ο τύπος Γ προτείνει το σχεδιασμό ανεξάρτητων δωματίων με μπάνιο, προσβάσιμων μέσω κατακόρυφων πυρήνων κλιμακοστασίου. Τα γραμμικά κτίρια που σχηματίζονται, έτσι όπως οι τυπικές μονάδες δωματίων τοποθετούνται η μία δίπλα στην άλλη, μπορούν να λειτουργήσουν ως τουριστικές εγκαταστάσεις προσφέροντας οικονομική διαμονή για παραθερισμό. Ο τύπος Δ, όπως και ο τύπος Ε, αποτελούν παραλλαγές του τύπου Β, με τη βασική διαφορά ότι η πρόσβαση στα δωμάτια γίνεται από έναν ημιυπαίθριο διάδρομο. Ο τύπος ΣΤ αφορά μικρές ανεξάρτητες κατοικίες που αναπτύσσονται γύρω από μία εσωτερική αυλή και οι οποίες τοποθετημένες σε σειρά φτιάχνουν γραμμικές δομές. Ο τύπος Ζ αφορά και αυτός το σχεδιασμό ισόγειων κατοικιών με ανεξάρτητη είσοδο, χωρίς όμως εδώ να παρεμβάλλεται εσωτερική αυλή. Ο τύπος Η αποτελεί ουσιαστικά μία διαφορετική εκδοχή του τύπου Ζ, με τη διαφορά ότι οι κατοικίες αναπτύσσονται σε δύο επίπεδα, κάτι που επιτρέπει να φιλοξενηθούν ακόμη και δύο οικογένειες στο ίδιο σπίτι.

Οι προτεινόμενες μονάδες κοινωνικής κατοικίας επιλέγεται να κατασκευαστούν με τη συμβατική μέθοδο, κατά την οποία ο φέροντας οργανισμός γίνεται από οπλισμένο σκυρόδεμα, η τοιχοποιία από τούβλα και η κάλυψη με επίχρισμα. Η διάταξη όλων των μονάδων γίνεται κατά μήκος του άξονα ανατολή-δύση, έτσι ώστε να επιτρέπεται ο καλύτερος δυνατός ηλιασμός των κτιρίων καθ’ όλη τη διάρκεια της ημέρας. Τα μεγαλύτερα ανοίγματα τοποθετούνται πάντοτε προς τη νότια πλευρά όπου βρίσκονται κατά κανόνα οι χώροι διημέρευσης, ενώ τα μικρότερα ανοίγματα τοποθετούνται προς τη βόρεια πλευρά την οποία καταλαμβάνουν συνήθως η κουζίνα, οι χώροι υγιεινής και τα υπνοδωμάτια. Η αντιστοίχιση μεγάλων μεσημβρινών ανοιγμάτων και μικρών βορινών ανοιγμάτων διευκολύνει, ακόμη, τον αερισμό των χώρων.

Η απλή μορφή των κτιρίων αποτελεί συνειδητή επιλογή και επιδιώκει να αναδείξει τη λογική της ίδιας της κατασκευής. Ο λιτός σχεδιασμός και η αποφυγή περιττών μορφολογικών μέσων, η λειτουργικότητα και η επιδίωξη της μέγιστης εξοικονόμησης χώρου, η τυποποίηση και η χρήση των λιγότερων, κατά το δυνατόν, οικονομικών και τεχνικών μέσων, είναι βασικές αρχές που ακολουθήθηκαν, στοχεύοντας στη μείωση του απαιτούμενου χρόνου για την κατασκευή των προτεινόμενων δομών και κατ’ επέκταση στον περιορισμό του κόστους κατασκευής τους σε χαμηλά επίπεδα. Με αυτόν τον τρόπο, δημιουργούνται εκείνες οι προϋποθέσεις, οι οποίες μπορούν να καταστήσουν το μίσθωμα των προτεινόμενων νέων δομών οικονομικά προσιτό, ακόμα και για τις πλέον αδύναμες οικονομικά κοινωνικές ομάδες.

Αρχιτεκτονική Μελέτη: Παναγιώτης Ζάκκας, Αρχιτέκτονας

Χρόνος Μελέτης: 2017