Το πρόγραμμα του διαγωνισμού, ο οποίος διοργανώθηκε από την Ένωση Διακοσμητών Κεντρικής Ελλάδας (ΕΔΙΚΕ),  ζητούσε τη μετατροπή μίας μικρής εγκαταλελειμμένης αποθήκης σε ένα διαμέρισμα για ένα σύγχρονο ζευγάρι. Ο μικρός αυτός χώρος, καλύπτοντας μία επιφάνεια μόλις 30 τ.μ., έπρεπε να ανασχεδιαστεί με τέτοιο τρόπο, έτσι ώστε να λειτουργήσει τόσο ως κατοικία, όσο και ως χώρος εργασίας. Το δεδομένο κτίσμα αντιμετωπίστηκε ως μία δυναμική δομή παρά ως μία μορφή, ένα κουφάρι ξεπερασμένο από το χρόνο και τις ανάγκες της ζωής. Για το λόγο αυτό, η υπάρχουσα αποθήκη θεωρήθηκε ως ένα σύμπλεγμα κατασκευαστικών στοιχείων, τα οποία αρθρώνονται μεταξύ τους για να συγκροτήσουν μία δομή μέσα στο χώρο.

Ο φέρων οργανισμός της αποθήκης συγκροτεί μία μικρή αλυσίδα από μπετόν αρμέ, έξι υποστυλώματα τα οποία συνδέονται μεταξύ τους περιμετρικά με μία δοκό και υποστηρίζουν μία δίριχτη κεκλιμένη στέγη, ενώ ταυτόχρονα εδράζονται πάνω σε μία πλάκα που με τη σειρά της πατά πάνω στο έδαφος. Η δομή αυτή αποτελεί τη ραχοκοκαλιά του κτιρίου, εμπεριέχει κατά κάποιο τρόπο το γενετικό υλικό, το βασικό δηλαδή κανόνα ο οποίος συγκροτεί την ουσία του κτιρίου, υπαγορεύοντας τη μορφή του και τον τρόπο που αυτό στέκει μέσα στο χώρο. Σε αντίθεση με τα υπόλοιπα, δευτερεύοντα μέρη που απαρτίζουν το οικοδόμημα, ο σκελετός του είναι δεδομένος και σταθερός. Είναι το μοναδικό αμετάβλητο στοιχείο και δεν επιδέχεται τροποποιήσεων. Αυτή η σταθερή, λοιπόν, χωρική δομή είναι που υπαγορεύει τον τρόπο που κάθε άλλο, δευτερεύον δομικό στοιχείο έρχεται να τη συμπληρώσει, προκειμένου να δημιουργηθεί ένας κλειστός, βιώσιμος και κατοικήσιμος από τον άνθρωπο χώρος. Ο δομικός κανόνας που θέτει ο φέρων οργανισμός, ενώ σε πρώτη όψη μοιάζει να είναι δεσμευτικός, εντούτοις αποδεικνύεται στην πράξη καθοδηγητικός, συνιστώντας έναν οδηγό, μία πυξίδα στην προσπάθεια για επανερμηνεία και παραλλαγή της βασικής δομής της αποθήκης.

Το μικρό κτίσμα, έτσι, δεν αντιμετωπίζεται ως μία δεδομένη μάζα, ένα γραφικό σκηνικό το οποίο δεν επιδέχεται επεμβάσεων και αλλαγών. Πέρα από ένα κέλυφος που πρέπει απλά να διακοσμηθεί και να "εκσυγχρονιστεί" προκειμένου να συμφιλιωθεί με τα σύγχρονα γούστα των ενοίκων του, η υπάρχουσα αποθήκη συλλαμβάνεται σαν μία δομή που επιδέχεται σύγχρονης ερμηνείας και συνολικής συνθετικής αντιμετώπισης.

Τελικά, η νέα μορφή του κτιρίου υπαγορεύεται από αυτήν την αντίληψη μίας δυναμικής δομής, σύμφωνα με τις νέες λειτουργίες που πρόκειται να στεγάσει. Το κτίριο σαν ένας ζωντανός οργανισμός, πέρα από την εσωτερική όψη του, έχει πλέον αλλάξει και την εξωτερική όψη του, ούτως ώστε η τελική νέα εικόνα του να προκύπτει από την, τόσο ουσιώδη για την αρχιτεκτονική, ισορροπία ανάμεσα στο μέσα και το έξω και αντίστροφα.

Αρχιτεκτονική Μελέτη: Παναγιώτης Ζάκκας, Αρχιτέκτονας

Χρόνος Μελέτης: 2012